ادبیات‌خوانده‌ی دانشگاه تهران و عکاسی‌خوانده‌ی سانفرانسیسکو، دم‌خور و تعلیم‌دیده‌ی بزرگان عکاسی جهان و چهره‌ی ماندگار و پرتلاش بستر آکادمیک هنر در ایران بی‌شک کسی نیست جز یحیی دهقان‌پور.
آن پسر شر و شور و خاطره‌ساز آن سال‌ها و پیر انرژی‌بخش و علاقه‌آفرین این سال‌ها، برای عکاسی امروز ایران همیشه در قامت عکاسی خلاق و انسانی والا الهام‌بخش بوده است. برای درک اهمیت نگاه متفاوت او کافی است به عکس‌های او از تشییع فروغ در دهه‌ی چهل یا مناظر شهری‌اش از دهه پنجاه امریکا، عکس‌های متفاوتش از انقلاب ۵۷، منظرهای شهری جریان‌سازش در دهه شصت و کلاژها و عکس‌های دست‌کاری‌شده‌اش در دهه هفتاد و هشتاد تا عکس‌های طنازانه‌اش در نمایشگاه آخرش بنگریم تا متوجه ظرافت‌های زیبایی‌شناسانه و باورهای انتقادی‌اش شویم.
یحیی دهقان‌پور سال‌هاست که در وادی هنر ما سرخوشانه بدون هیچ ادعایی و در نهایت دقت عکاسی می‌کند؛ انگیزه‌بخش است و از میراث ماندگارش حفاظت می‌کند. میراث او معلمی است، اخلاق است، کنجکاوی بی‌پایان و واندادن در سختی‌ها است. عبور از منیت و تلاش برای ساختن در هر شرایطی از او در دهه هشتم زندگی، شخصیتی ماندگار و معتبر ساخته که ماندنی است. چه اعتباری از این بالاتر که امروز ناظر این همه هنرمند و معلم و دانشجوی خویش‌ساخته است.
برای او و هم‌نسلانش کلاه از سر برداریم که در کسب دانش سیری‌ناپذیر، در مسیر انسانی شریف، در معلمی بی‌چشم‌داشت و در خلاقیت نامحدود عمل کردند. چراغ راه آیندگان بودند و در این مسیر ناملایم روزگار عمر را سپری کردند و در تقدیر سینوسی زندگی بزرگی پیشه کردند.
