گل‌آرا جهانیان نمایشگاه را سه قطعه جدا از هم تعریف می‌کند و نگاتیوهای خود را به نمایش می‌گذارد و البته فضای گالری ٱ کمک مضاعفی به او می‌کند.
“چشم‌اندازها”، “مکان‌ها” و “بدن‌ها” در عین تفکیک‌شدگی گاه در نقاطی با هم دچار تداخل شده‌اند؛ چیزی که خود هنرمند هم در بیانیه خود به شکلی به آن اشاره می‌کند.
نکته مهم در این نمایشگاه ایجاد ارتباط حسی با آثار است. در چشم‌اندازها نقطه‌ای تاکیدی دیده نمی‌شود و بی‌هویتی در عکس‌ها تعمدی به نظر می‌رسد. در مکان‌ها ثبت بی‌توجه به زیبایی‌شناسی متداول انجام شده و صحنه از چشم راوی در لحظه صورت گرفته و درنهایت در بدن‌ها، مخاطب با هاله‌ای از افرادی روبرو می‌شود که می‌تواند هردیگری را جایش تصور کند و به او کمک می‌کند تا خود را در صحنه و نه در جلوی قاب تصور کند.
باید گفت هنرمند برای ثبت لحظات شخصی خود به واسطه دغدغه مشترک (با بخش زیادی از مخاطبین) و ثبت یادداشت‌های تصویری برلبه‌ی تیغی حرکت کرده که سقوط از آن می‌توانست کار را در حد ثبت خاطرات شخصی مثل میلیون‌ها نفر تبدیل کند، اما علیرغم لغزش‌هایی در بعضی تصاویر به طور کلی حرکت در مسیر درست و مستقیم خود بوده است.
