عکس‌های امیرحسین حشمتی تکراری خسته‌کننده از فضایی است که با استمرار فراوان دنبال می‌کند؛ تصاویری از طبیعت که با حرکت دوربین در حین عکاسی ایجاد می‌شود. در این تکنیک به علت محوی پدیدآمده، تصاویر نقاشی‌گونه می‌شوند.این روش در سال‌های متمادی توسط هنرمندان بسیاری (که جذب کشف برخورد متفاوت دوربین در ثبت تصویر هستند) امتحان و تجربه شده و حتی به مرور زمان تبدیل به تمرینی در کلاس‌های پایه عکاسی شده است. استمرار این حرکت توسط حشمتی برای سال‌های متمادی با موضوع ثابت طبیعت، همچون تولید پوستر در تیراژ بالا شده‌است. او به‌جز اینکه بازی با شاتر را امضای خودش کرده، هیچ قدم پیش رونده‌ای نسبت به نمایش گذشته‌اش نداشته‌است.
تصاویر دکوراتیو حشمتی در قاب‌های چوبی سفید ارائه شده که بخشی از آنها بدون شیشه بر بافتی بوم‌مانند و برخی با شیشه و به شدت براق نمایش داده شده‌اند. همین نیز حس پوستری شدن تصاویر را شدت می‌بخشد. او در گوشه‌ای از گالری نیز با کتابی دست‌ساز، بخشی از تجربه‌های عکاسی‌اش را با عنوان «عکس‌هایی که دوست دارم؛ ولی هیچ‌وقت به نمایش نگذاشتم» نمایش می‌دهد. مجموعه آثار حشمتی در طول این سالها نشان از علاقه او به عکاسی در مقام عنصری دکوراتیو و عامه‌پسند دارد.
