احمد عالی بر هنر این مملکت حق بزرگی دارد و آن‌چنان که باید قدر ندیده است. سال‌ها نقاشی کرده و نقاش قابلی است، ولی در عکاسی نیز بسیار با ذوق و قریحه و آوانگارد بوده و هست. ظرافت و دقتش در عکاسی و چیدمان تصویر همان‌قدر است که در نقاشی‌هایش؛ دقیق و ظریف و پر وسواس و درک از هنرش فراتر از زمان.
کافی است نگاهی به نقاشی‌ها و عکس‌هایش بیندازیم تا مکاشفه‌ی او را در پس هر دو در نسبتی مساوی ببینیم. به‌راستی برای احمد عالی توفیر و تفاوتی بین مدیوم وجود ندارد. سخت بشود مرز باریک مدیوم بین آثارش را تشخیص داد؛ از خودنگاره‌های نقاشی شده‌اش که بسان یک عکاس استیج‌وار المان‌ها را کنار هم قرار داده و نقش می‌کند، تا عکس‌هایی که امکان و بهانه‌ای برای انتقال مفاهیم و طنز هنرمندانه او به‌وجود می‌آورد.
شاید بدون اغراق احمد عالی اولین کسی باشد که امکان پذیرفته شدن عکاسی را در سال‌های پرجوش و خروش هنر در دهه چهل و پنجاه شمسی به‌وجود آورد.
آن‌چه پس از شش دهه آثار او را در ذهن علاقمندانش ماندگار کرده، خلاقیت و کشف و شهود و خستگی‌ناپذیر بودن او است. میراثی ماندگار برای هنر ایران و هم‌تراز و هم‌رده با هنرمندان پارادایم‌سازی که تفاوت‌شان با او شاید فقط در جفرافیای زیست کرده‌شان بوده باشد.
ساده و پرتلاش و بی‌ادعا و الگوساز برای نسل‌های در پی آمده و آینه‌ای تمام قد در برابر برخی جوانان امروز که غوره نشده مویز می‌شوند و در پس اسم و رسم‌شان چیزی جز تظاهر یافت نمی‌شود!
