مرکز نبشی این روزها میزبان عکس‌های کمتر دیده شده از محمد صیاد است؛ تصاویری سیاه و سفید از روزها و سال‌های ابتدایی انقلاب که برخلاف نمایشگاه سال گذشته‌اش در همین گالری، با رویکردی صرفا مستند ارائه شده است.
با ورود به سالن گالری در میان بیش از صد تصویر غرق شده و مشغول تماشا و کندوکاو میان این حجم از اسنادِ نایابِ قاب‌شده می‌شویم. تصاویری که عموما از زاویه دید مردم ثبت شده است؛ نماهایی از امید، ترس و تلاش که پس از گذشت چهاردهه، ارزشی مضاعف نیز پیدا کرده است.
محمد صیاد که آن‌روزها به عنوان عکاس-خبرنگار برای روزنامه‌های خارجی نیز فعالیت می‌کرده، برخی آثارش را به همراه همان متون کوتاه خبری، کنار عکس به نمایش گذاشته است و همچنین تعدادی کنتاکت-شیت‌های قاب‌شده نیز به نمایشی از آرشیو عکاس می‌پردازد.
از ویژگی‌های دیگر این نمایشگاه، دیدن تصاویری از اجتماع زنان آن روزهای انقلاب است که شاید تنها در گالری چون نبشی مجاز به تماشای آن باشیم.
* آثار محمد صیاد در این گالری بخش دومی نیز دارد که پس از پایان تاریخ این نمایشگاه آغاز شده و به دوره هشت‌ساله جنگ به همراه مستندی از زندگی محمد صیاد و رونمایی از کتابش می‌پردازد.
