درباره عکاسی معاصر ایران نمی‌توانم در این کوتاه چیزی بنویسم؛ چرا که حاصل یا مبهم و درهم می‌شود و یا مانند غرولندهای معمول حوصله‌سربر و بی‌فایده. برای همین می‌خواهم از سال ۱۳۸۳ بگویم؛ از زمانی که میترا تبریزیان به دعوت موزه هنرهای معاصر ایران به تهران آمد. من آن سال‌ها یک دانشجوی عکاسی بودم که شیفته سینما بود و برای گذران زندگی به همراه دوستانم در استوديویی شخصی کار عکاسی تبلیغات و پرتره می‌کردم؛ چرا که ساختن تصاویر در استوديو را دوست داشتم، اما از طرفی هم تصور مي‌كردم نقل مكان از شهرستان به تهران و پیداکردن جایی براي زندگي در پایتخت بسيار دشوار است، چه رسد به جایی در هنر عکاسی ایران پیداکردن!
اما آن سال، صحبت‌های تبريزيان در جدیدی بود که به روی من باز شد، مسیرم را تغییر داد و تا به امروز با من همراه است.
این خاطره برای آن سال‌هایی است که موزه و دانشگاه و فرهنگسراها در ایران برای ارتباطات جهانی هنر وظایفی داشتند و هنرمندان در مسیر پیشرفت تنها نبودند، چرا که رشد هنرمندان معاصر در مرزهای محدود و بسته ممکن نمی‌شود.
گوهر دشتی
گزارش تصویری نمایشگاه و آثار
