هم‌نشینی قاعده‌مند متن و آثار تصویری انتزاعی مستلزم آگاهی و شناخت از مدیوم زبان و تصویر است. در تماس از دوردست، متن چه به مثابه‌ی عنوان و چه درون تصاویر کارکرد کلیدی دارد. عنوان‌هایی که در کنار آثار خوانده می‌شوند، آثار را در ذهن مخاطب دسته‌بندی می‌کنند و ذهن مخاطب را در تجزیه و تحلیل آثار یاری می‌کنند.
در طبقه اول نمایشگاه، بدون‌عنوان‌ها به چشم می‌خورند. به‌نظر می‌رسد که در این دسته فرمهای تقلیل یافته و کمینه‌گرا، گاه الگوهای نظام‌مندِ هندسی را در پیش می‌گیرند و گاه بدون نظم و الگوی مشخص در کنار هم می‌نشینند. گویی هنرمند در این بخش با استفاده از متریال سردستی و ترکیب‌های ساده خواسته تا عنصر خام‌دستانه بودن را به صراحت به مخاطب نشان دهد. در بخش دیگر نمایشگاه عنوان «یک تابستان خالی و طولانی» را در کنار آثاری با ترکیب‌بندی‌های کمی پیچیده‌تر می‌بینیم. گویی تکرار در سطوح دیداری در کنار این عنوان روایت هنرمند را از یک بازه‌ی زمانی بر روی دیوار نمایشگاه می‌برد. در بخش دیگری از نمایشگاه «آرشیو‌ها» را می‌بینیم. این بخش در دو طبقه و به دو شکل مختلف ارائه شده‌اند، که در هر دو ارتباطی ظریف میان بار مفهومی آثار و بار معنایی عبارت بایگانی محسوس است. در بخش‌های دیگر نمایشگاه عناوین دیگری چون «اریب بر ساحل ماسه‌ای» که صحنه‌ای آنی را باز می‌نمایاند یا «خوشه‌های ستارگان» که ترکیبی از عنوانی شاعرانه با تصاویری کمی خوش‌منظر را به ما نشان می‌دهد. این‌ها همگی تکه‌هایی گسسته از تجربیات زیسته‌ی هنرمند را در مقابل دیدگان بیننده قرار می‌دهند. آثار صانعی نه آن‌قدر انضمامی است که درباره‌ی موضوع مشخصی باشند نه آن‌قدر به انتزاع می‌گروند که مفهوم‌زدایی شده باشند. صانعی روایت‌هایی محو را از پس فرمهای بصری نقل می‌کند. روایاتی که در هنگام دیده شدن به تجربه‌ی زیسته‌ی مخاطب متصل می‌شوند و دست مخاطب را در خیال‌پردازی باز می‌گذارند.
