ناشهر

در نظر هایدگر مفهوم سکونت مترادف با زیست است که این دو با مفهوم ماشینی «زنده‌بودن» متفاوت است. برای هایدگر، بسان هر فعالیت حقیقی، سکونت، موجودیت انسان را سبب می‌گردد. به عبارت دیگر انسان وجودی است که با مفهوم سکونت و زیستن به خود «موجودیت» می‌بخشد. حال شما شهری را در نظر بگیرید که سکونت مفهوم زیستن ندارد و تنها محلی است برای زنده‌ماندن.
«ناشهر»عنوان نمایشگاهی از مهدی محدث هنرمند ساکن مشهد است که آثارش درگالری «آ» به نمایش گذاشته شده است. او در بیانیه نمایشگاهش این‌طور می‌گوید که «ناشهر تجسم و تعیُن آن شهری است که از مشارکت و بود و شد شهروندانش به اجبار محروم مانده است. شهری که باقی‌مانده‌ی شهروندانش را آرام‌آرام از خود می‌راند و یا در خود خفه می‌کند.»
محدث با استفاده از تابلوهای کوچک چون موزاییک‌هایی در کنارهم شهری را تجسم می‌کند که نه تنها از شهروندانش خالی شده، که خود نیز رو به زوالی قرار گرفته است که هر دم انتظار فروپاشی‌اش را می‌کشیم.
استفاده از حجم زیاد و زمخت رنگ بر روی تابلوهای کوچک انباشتی از رنگ‌های چرک و ازریخت‌افتاده‌ای است که تنها وقتی به نزدیکی آثار می‌رویم شاید فرمی را پیدا کنیم که حسی از شهربودگی را برایمان تداعی کند. او بدین‌منظور با گذاردن لایه‌های متعددی از رنگ‌ها و سپس برداشتن آن‌ها لایه نازکی از رنگی شکننده در تضاد با زمختی دیگر جاهای نقاشی ایجاد کرده است.
مناظر شهری محدث مخرج مشترک تمام کلان‌شهرهایی است که شهروندانش را به مصرف رسانده وهیچ چشم‌اندازی را باقی نگذاشته است. نقاشی‌های محدث تبلور ناشهری است که هیچ‌گاه سر ساخته و یکی‌شدن ندارد؛ ویرانه‌ای است که ناشهری ابدی و آخرالزمانی به نظر می‌رسد.