مجتبی طباطبایی

نویسنده: رامیار منوچهرزاده

در پس آرامش و متانت چهره مجتبی طباطبایی، هنرمند و نقاشی پرکار، پرتلاش، و حساس قرار گرفته که سیر تاریخ سیاسی اجتماعی ایران را در پس آثار محو و خواب‌گونه‌اش رصد می‌کند. آثار و مجموعه کارهای او در طول بیش از دو دهه گذشته خط و ربط مشخص و قاعده‌مندی را دنبال می‌کند که به راحتی امکان تفکیک از هم‌دیگر را ندارند. خط وصلی ظریف مابین تمامی آثارش دیده می‌شود و همگی چون نخ تسبیحی به هم وابسته هستند؛ از پروژه‌های دولت و سه‌لت (که با ظرافت هر چه تمام‌تر بازی زبانی با موضوع دولت‌های بعد انقلاب دارد) گرفته تا تصاویر استیج‌گونه چند نمایشگاه او از فضای اندرونی جامعه ایرانی، یا همین گل‌های رز زرد و بنفش و نارنجی که پوششی بر چهره نام‌داران تاریخ ایران قرار داده، تا همین پروژه‌های متاخرترش که گویی آگاهانه تمرکزش بر زنان ایران است؛ چهره‌هایی خسته و زخم‌خورده و فلوشده در مرزی میان بودن و نبودن، معلق و ناپیدا هستند. مجتبی از جنس هنرمندان خستگی‌ناپذیر و بی‌ادعایی است که وجودش برای هنر ایران مغتنم است. نه ادعاهای بی‌پشتوانه تازه‌آمده‌های عجول داخلی را دارد و نه دل‌خوش به تکنیک صرف نقاشان قدیمی‌تر و هم‌دوره خود است.