نمایشگاه افق رویداد، فضایی تلفیقی از چیدمان عکس و حجم را پیش روی مخاطب میگذارد. در مواجهه با عکسها در یک بخش با حادثهای زمینشناختی به اسم “فروچاله” طرف هستیم که عکاس با دوربین پینهول این حفرهها را با رویکرد مستند و چاپ سیاهوسفید ثبت کرده است و در بخش دوم با عکسهایی از درختان قطعشده خیابان ولیعصر تهران. در فضای گالری نیز حجمی از کاه با فرمی دایرهشکل در مقابل عکسها به زمین ریخته شده است.
نکته قابل تامل در این نمایشگاه دغدغههای زیستمحیطی عکاس است که ما را با حادثهای که در حال رخدادن است مواجه میکند. نکتهای که نادر کوچکی در یادداشت خود بر این نمایشگاه بر آن تاکید می کند آن است که تمرکز بر چنین وقایعی توجه را بر این مشکل محیطزیستی یعنی فرایند بیابانزایی معطوف میکند و از سوی دیگر مداخله انسان در تغییر محیط اطراف را به شکل تازهای بیان میکند.
کیمیا کاموری در فضای گالری با ایجاد سطحی دایرهای مخاطب را دعوت به قدم گذاشتن در آن به عنوان یک فروچاله میکند. هرچند شاید سطح پوشیدهشده با کاه، بافت ایجادشده و رنگ آن مانع از این تصور میشود.
از اینجاست که فضای کلی دچار چنددستگی و تضاد شده و خط ربط فروچاله، درختان قطعشده و حجم ایجاد شده مبهم میماند و نمیتواند بار معنایی “افقی نو از دیدگاه تازه” که در یادداشت نمایشگاه به آن اشاره شده را به دوش بکشد.
