نمایشگاه در ابتدا با چند ویدیوی مختصر از مصاحبههای پازولینی شروع میشود. مصاحباتی که در آن عقاید سیاسی پازولینی با انتخاب صحیح بخشی از مصاحبه بیان میشود؛ شبیه روایتی که در ابتدا میخواهد کمی کاراکتر اصلیمان را بشناسیم. نقشه راهی که او طی کرده، موضوع اصلی را کمی روشن میکند. در ادامه پرترههایی از بازیگرانی که چهرههای آشنای فیلمهای او هستند را میبینیم و نمایشگاه همینطور با خرده روایتها از پشت صحنه فیلم هزار و یک شب و تصویر شدن زوایای مختلف عقاید پازولینی ادامه پیدا میکند.
ما در مواجهه با نمایشگاه در برابر موزهای از بخشهای مختلف یک کانسپت قرار میگیریم که بخشی از آن متعلق به مفاهیم کلی هستند که از موضوع اصلی منشعب میشوند؛ مفاهیم کلیای مانند سینما با میز تدوین، عکاسی به مثابه تداعی آنچه زمانهای در اینجا رخ داده به وسیله پرترهها و عکسهای پشت صحنه، مواجهه آرتیست با پازولینی بهوسیله پرترههای پازولینی و …! برخوردی که مابهازای آنرا میتوانیم در مکتب جستار-فیلم پیدا کنیم: استفاده از تصویر و نما و ابزارهای بیانی سینما، برای بیان چیزی دیگر. نمایشگاه اما جهت عکس این عمل میکند. نمایشگاه گزارش و یا جستاری درباره پازولینی است که حالا موضوعات گزارش بهواسطه آن بدل به آثار میشوند. آثاری که وجه شاخص مشترک همهشان ارجاع به تداعی تاریخی است، با این تفاوت که تاریخ در آن بدون جغرافیاست. انگار مرزها به همراه گذشته طولانی با زمان محو شدهاند.
حقیقت نه یک رویا، که رویاهاست
گزارش تصویری نمایشگاه و آثار
