جنس تصویر محوشده از سربازان در عکسهای مریم تختکشیان آنقدر گیراست که بیننده را به دیدن مابقی نمایشگاه ترغیب میکند و در صدد کشف رابطه مابین مجموعهی پیشرو درمیآید.
نمایشگاه عکس و ویدیوی تختکشیان به چند بخش تقسیم میشود. اصلیترین آن که بیشترین فضا در گالری را نیز اشغال کرده، عکسهای قاب شدهی بزرگی است که با دوربین آنالوگی به قدمت جنگ جهانی دوم و نگاتیوهایی تاریخ گذشته گرفته شده و به سبب آنها، تصاویر سربازان در شهر به صورت گنگ و مخدوش ثبت شده است. این انتخاب، امکانی را به او داده که بتواند آنها را جدا از هویت فردیشان ثبت کند و در ضمن ارتباطی نیز میان جنس تصویر عکسهایش و ویدیوی سیاهسفیدی که در اتاقک راه ابریشم به نمایش گذاشته، ایجاد کند؛ ویدیویی از ترکیب تصاویر کمتر دیده شده از سربازان جنگی که پس از استراحت و بازی و خنده به رزم میروند.
اما در سالن دوم گالری، فضا تغییر میکند. بعد از عکسهایی با حالت خوابیده و محو از سربازان که حسی چون جسد را تداعی میکنند، نمایشگاه با چیدمانی از چاپ عکسهای پرسنلی شهیدان بر روی شیشه (تکنیک کلودیون تر) و برگی از شناسنامهای با مهر شهید به پایان میرسد.
مریم تختکشیان که سالها تجربهی عکاسی سینما را داشته، در این مجموعه – هرچند نامحسوس – داستانی را روایت میکند. داستانی از یک مسیر که آنرا برای بینندهاش با خط قرمز در پایین قابهایش و در ادامه با نشانههایی به دور شیشههای عکسهای پرسنلی آشکار میکند.