صادق تیرافکن از اولین ورودی‌های آکادمیک عکاسی در دانشگاه تهران بود که به اعتبار گفته‌ی هم‌دوره‌ای‌هایش از پرتلاش‌ترین و پرکارترین‌های دانشگاه بود. تیرافکن بازمانده‌ی نسلی بود که یک پایشان سمت رخدادها (جامعه، جنگ، شهر) و پای دیگرشان در مسیر تحول هنر بود. عکس‌های تاسوعا و عاشورای او در دهه شصت تا سلف‌پرتره‌های دهه هفتاد و ورود به دنیای متفاوت عکاسی استیج با انارها، تخت جمشید و حروف الفبایش (آن هم در دورانی که عکاسی بر پایه فرم و نور بود) در یادها خواهد ماند. برای درک پیش‌رو بودنش، چه چیزی مهم‌تر از این‌که با هر پروژه‌اش اعتراض جریان عکاسی را با خود همراه داشت و سال‌ها بعد، همان‌ها دنباله‌روی دسته چندم کارهای خود او می‌شدند. صادق تیرافکن پیش از آن‌که در هنر ایران پذیرفته شود، خارج از ایران دیده شد و تاریخ اثبات کرد که اعتبار آثارش نشان از آگاهی و درک او از فرهنگ داشت تا مهری که سال‌ها به اگزوتیک بودن کارهایش زده می‌شد.
نگاهی به آثار متفاوتش در حدود سه دهه فعالیت پیش از مرگش بی‌گمان جایگاه او را در تاریخ هنر ایران تثبیت و ماندگار خواهد کرد.
