وجوه چندگانهٔ زیست هنری و اجتماعی پرستو فروهر از او هنرمندی ساخته که خروجی هر تفکری را در اثر هنری نمی‌بیند. گفتمان هنر برای او همراه با نوعی رادیکالیسم پرسش‌گرانه است و نه پاسخ‌گویی صریح که امکان شک‌ها و کلنجارهای ذهنِ جستجوگرش را محدود کند. زندگی شخصی، اجتماعی و هنری او در پاییز هفتاد و هفت و قتل‌های سیاسی که مادر و پدرش، پروانه اسکندری و داریوش فروهر را به طرزی بی‌رحمانه از او گرفت به دو پاره تقسیم می‌شود. اما او چه در پاره اول با نقاشی‌های پرشمارِ انتزاعی، فعالیت در آثار هنری مشارکتی در گروه‌های آلترناتیو هنری در آلمان و مواجهه دیجیتال با نگارگری ایرانی و چه در پاره دوم که آثاری برانگیزاننده، دادخواهانه و آگاهی‌بخش را پیش چشم می‌آورد هرگز به ورطه ساده‌سازی مفاهیم نمی‌‌افتد، بلکه به لحاظ مفهومی و فرمی خطر می‌کند؛ خاصه آن‌جا که سراغ کلیشه‌های فرهنگی و بصری ایرانی و هم آلمانی می‌رود تا در چالش با ذهن مخاطب مفاهیم ساده‌انگارانه را بازپس گیرد و در لبه تیغی ظریف، از عناصر کلیشه و گاه اگزوتیک در نقدِ خودِ آن سود بجوید.
پرستو فروهر در بطن زیبایی‌شناسانه کارهایش مدام مخاطب را در اثر شریک می‌کند؛ گاه با دفترچه‌های سینمای شستی و درگیری با خشونت و تهاجم و شکنجه از طریق تورقی سریع و بازی‌گوشانه، گاه با بادکنک‌های پر شده از هلیوم که تنها مشارکت در پایین کشیدن نخ‌ها آگاهی از نقوش خشونت‌بار را ممکن می‌کند و گاه که مستندات پرونده‌ای را با دستگاه کپی به میانهٔ گالری می‌برد و مسئولیت دادخواهی را با مخاطب سهیم می‌شود. او با ترکیبات و نقش و نگارهای منسجم، تجربهٔ درهم‌تنیدگی امنیت و نظمِ زیبای آرمانی با خشونت در حال بازتولید را به بیننده‌اش می‌بخشد. در آثار متکثرش، نقش و نگار را به مثابه یک ساختار بسته از تقارن و توازن و نظم آرمانی فرض می‌گیرد. بنابراین هر عنصر بصری که بخواهد از قواعد ساختار پیروی نکند، مزاحم و ناقض قواعد است و باید حذف شود. او می‌پرسد: «آیا این تعریف فاشیسم و یک سیستم توتالیتر نیست؟» توتالیتاریسم نه‌تنها چگونگی حضور انسان‌ها، بلکه فضای بین انسان‌ها را نیز تکلیف می‌کند و چیزی جز قواعد تحمیلی آن نمی‌تواند اتفاق بیفتد. او در میانهٔ این نظم تمامیت‌خواه اندام انسانی را گیر افتاده در ساختار قرار می‌دهد که هم نفی آن است و هم و تأیید آن؛ حضوری دوگانه که هم ساختار به او تحمیل می‌شود و هم در عین حال سازنده آن است.
پرستو فروهر یک نفر نیست. او چند نفر است در جدال مدام با فراموشی.
